‘அகத்திணைக் கூறுகள் வழி மனவள மேம்பாட்டுக் கல்வி உருவாக்கம்’ சில சிந்தனைகள்

‘அகத்திணைக் கூறுகள் வழி மனவள மேம்பாட்டுக் கல்வி உருவாக்கம்’ சில  சிந்தனைகள்

16/06/2019

முனைவர் மு. முருகேசன்,

உதவிப் பேராசிரியர்,

அறிஞர் அண்ணா அரசு கலைக் கல்லூரி,

ஆத்தூர், சேலம் மாவட்டம்.

செல்பேசி: 9962445442.

மனித சமுதாயத்தின் இன்றைய போக்குகள்

மனித  சமுதாயம் மரபுவழி வாழ்க்கைக் கூறுகளிலிருந்து விரைவாக விலகிக்கொண்டிருக்கிறது.

அடிப்படைகளற்ற நவீன செயலூக்கங்களில் ஈடுபட்டு படிப்படியாகத் தன் இயல்புகளை இழந்துகொண்டிருக்கிறது.

தன்னியமான சிந்தனையாற்றலுக்குச் சிறிதும் இடமில்லாத வகையில் முதலாளிய ஊடகங்கள் பரப்பும்  நுகர்வு கலாச்சார அறிவைப் பெருக்கிக்கொண்டிருக்கிறது.

சொத்துடமை மோகத்தால் ஏற்படும் பற்றாக்குறைக்கு மக்கள்தொகைப் பெருக்கமே காரணம் என்ற தவறான கற்பிதத்தை உருவாக்கிக்கொண்டிருக்கிறது.

இயற்கையைப் பயன்படுத்துவதற்கான கடந்தகால நெறிமுறைகளைப் புறந்தள்ளி அண்மைய அறிவியல் கண்டுபிடிப்புகளைக் கொண்டு அதைச் சீரழிக்கும் போக்கை  வளர்த்துக்கொண்டிருக்கிறது. .

உலகம் தழுவிய பெருமுதலாளியம் தன்னலன்களுக்காகப் பொதுவளங்களைப் பயன்படுத்துவதைத் தடுக்கும் ஆற்றலை இழந்து அதற்குத் துணைபோகிறது.

மனித ஆற்றலும் உண்மையான அறிவுத்திறனும் நாளுக்கு நாள் குறைந்துகொண்டே வருவது குறித்து கவலைப்படாமல் அதுவே இயல்பு என்று எண்ணி ஏமார்ந்துகொண்டிருக்கிறது.

மனித உறவுகளைப் பேணி உவகையுடனும் உயிர்ப்புடனும் வாழ்க்கை நடத்துவதற்குப் பதிலாக ஒரு விட்டேற்றித்தனமான முறைமையை உருவாக்கிக்கொண்டிருக்கிறது.

இத்தகைய போக்குகளுக்கெல்லாம் முதன்மையான விடையம் நம்முடைய மனம்தான்.

மனத்தைப் பற்றிய அறியாமை

                மனிதர்களுடைய அறியாமைகளிலேயே முதன்மையானது அவர்கள் தங்கள் மனத்தின் முழு பரிமாணங்களையும் உணராமல் இருப்பதுதான். மனத்தின் ஆற்றலை அறிவதும் அதை வளர்ப்பதும் பயன்படுத்துவதும் மனிதர்களுக்கு மட்டுமே உள்ள தனித்தன்மையாகும். அவர்கள் தங்கள் மனத்தின் ஆற்றலை அறிந்து அதைப் பயன்படுத்தும் வலிமையைப் பெற்றுவிட்டால் ஒரு புதிய வாழ்க்கை பின்புலம் அமைவது உறுதி.

மனத்தின் ஆற்றல்

                நம்முடைய மனம் பன்முகத்தன்மை கொண்டது. எல்லையற்ற ஆற்றலைக் கொண்டது. நம் ஒவ்வொருவரின் மனமும் ஒரு ஆய்வுக்கூடம். சிந்தனைக் களஞ்சியம். கருத்துக் கருவூலம். நம்பிக்கை ஆயுதம். ஆனால் நாம் அதனை அந்த வகைகளில் எல்லாம் பயன்படுத்துவதில்லை.

போலச்செய்தல்

                நாம் யாரோ ஒருவர் சொன்னதையே சொல்லுதல்; யாரோ செய்ததையே செய்தல்; யாரோ நினைத்ததையே நினைத்தல்; யாரோ சென்ற வழியிலேயே செல்லுதல் என்ற போலச்செய்தல் முறையிலேயே மனத்தைப் பழக்குகிறோம். இப்போக்கு எளிமையானதாகவும் பாதுகாப்பானதாகவும் தோன்றலாம். ஆனால், பயனற்றது; தீங்கு தருவது; முன்னேற்றத்தைத் தடுப்பது; செயலூக்கத்தை மழுங்கடிப்பது.

மனமும் அறிவும்

                இந்த இடத்தில் ஒரு கருத்தைத் தெளிவுபடுத்திக்கொண்டு மேலே செல்வது அவசியம். மனம் என்பதும் அறிவு என்பதும் ஒன்றா? வேறா? என்ற விவாதம் நடைபெற்றுக்கொண்டிருக்கிறது. பொதுவாக, மனிதனின் அக உணர்ச்சி சார்ந்த இயல்புகளை மனம் என்றும் புற உலகு சார்ந்த திரட்சியை அறிவு என்றும் சொல்வது வழக்கம். ஆனால் மனம், அறிவு இரண்டின் இயக்கமும் மூளையில்தான்இருக்கின்றன. அதாவது மூளை இயங்காவிட்டால் மனமும் இயங்காது. அறிவும் இயங்காது.

                ஒருவர் தன் மனவளத்தை மேம்படுத்திக்கொள்ளாவிட்டால் அவர் தன் அறிவையும் நன்கு வளர்க்கவோ முழுமையாகப் பயன்படுத்தவோ முடியாது. அதனால்தான் பெரும்பாலானோரால், அறிவியல் விஞ்ஞானிகளாகவும் கலைஞர்களாகவும் தத்துவ மேதைகளாகவும் படைப்பாளிகளாகவும் சாதனையாளர்களாகவும் துணிவும் பண்பும் கொண்ட மாந்தர்களாகவும் உருவாக முடியவில்லை.

மனவளம்

                ‘மனவளம்’ என்பது தற்போது யோகா செய்தல் என்பது போன்ற சுருங்கிய பொருளில் புரிந்துகொள்ளப்படுகிறது. ஆனால் இதன் பொருள் மிகவும் விரிந்தது. ஒருவர் தன்னுடைய மனத்தின் ஆற்றலை உணர்ந்து அதைப் பயன்படுத்துவதையே மனவளம் எனலாம். ஒரு மனிதர் தன்னளவிலும் தன் குடும்பத்துடனும் ஊருடனும் நாட்டுடனும் உலகத்துடனும் இணைந்தும் வாழ்வதற்கேற்ப அவர் மனத்திற்குப் பயிற்சியளிக்க வேண்டும். அவருடைய மனத்தை  வாழ்க்கைக்கு ஒவ்வாத புறச்சூழல்களால் பாதிக்கப்படாத வகையில் வலிமையாக்க வேண்டும். குழந்தைப் பருவத்திலும் இளம் வயதிலும் மண வாழ்க்கையிலும் முதுமையிலும் அவர் சந்திக்கும் சவால்களை முன்கூட்டியே உணர்த்தி அவற்றைச் சமாளிக்கும் மனப்பாங்கை வளர்க்க வேண்டும். தோல்விக்கு அஞ்சாமல், துவலாமல் அதனை எதிர்த்து நின்று மீண்டும் மீண்டும் முயலும் மனப்பான்மையை வளர்க்க வேண்டும். புதிய புதிய வழிகளில் திறனை வளர்ப்பதற்கான வாய்ப்புகளைச் சுட்டிக்காட்ட வேண்டும். ‘மனவளம்’ என்பதை தனிமனிதருக்கானதாகக் கருதாமல் சமுதாயத்திற்கானதாகக் கருத வேண்டும்.

மனவளக் குறைபாடு

                நம் சமுதாயத்திற்குப் போதிய மனவளம் இல்லை. அதனால்தான் சிறு சிறு மன வருத்தங்களுக்கெல்லாம் பெருமளவில் இழப்புகள் ஏற்படுகின்றன. இங்கு ஒரு சொல்லுக்கு இருக்கும் மதிப்புகூட ஒரு உயிருக்கு இருப்பதில்லை. தன்னைச் சுட்டி சொல்லப்பட்ட சொல்லுக்கு அஞ்சி தற்கொலை செய்துகொள்பவர்களைப் பார்த்தால்  இந்த உண்மை புரியும்.

இன்றைய கல்வி

                நம்முடைய இன்றைய கல்வி முறை நம்மை அகநிலையிலும் புற நிலையிலும் மேம்படுத்த போதுமானதாக இல்லை. உலக அளவில் எந்தத் துறைசார்ந்த வல்லுநர்களின் பட்டியலிலும் நம்மவர்களின் பெயர்கள் அறிதாகவே உள்ளன. ‘சுந்தர்விச்சை’ போன்ற ஓரிரு அயல்நாடு வாழ் இந்தியர்களைக் காட்டி நாம் உலகப்பெருமை தேடுகிறோம். நம் தலைமுறையின் நிலையே இது என்றால் அடுத்த தலைமுறையின் நிலை இதைவிட மோசமானதாக உள்ளது. அனைத்துலக அளவில் நடைபெறும் திறனறித் தேர்வுகளில் முதல் நூறு பேரில் ஒருவராகக்கூட நம் மாணவர்களால் வர முடிவதில்லை.

மனவளக் கல்வி

                நம் சமுதாயத்தின் மனவளத்தை மேம்படுத்துவதற்கு நமக்கு உள்ள ஒரே வாய்ப்பு கல்விதான். எனவே நம் கல்வி முறைகளில் உரிய மாற்றங்கள் கொண்டுவரப்பட வேண்டும். மனவளக் கல்வியை ஒரு கட்டாயப் பாடமாகச் சேர்க்க வேண்டும். புதிய கல்விக் கொள்கை 2016இல் கூட இதற்கான எந்த முயற்சியும் இல்லை என்பதுதான் தற்போது நமக்கு உள்ள பெரிய சவால்.

மனவளக் கல்வி பாலியல் கல்விக்கு மாற்று

                இன்றைய இளம் தலைமுறையினரின் மன ஓட்டங்களைக் கட்டுப்படுத்துவதற்காகவும் அவர்கள் தங்களுடைய- எதிர்ப்பாலினருடைய உடலியல் மாற்றங்களை அறிந்து கொள்வதற்காகவும்  பள்ளி வகுப்புகளில் பாலியல் கல்வி கற்பிக்கப்பட வேண்டும் என்று சமூக ஆர்வளர்கள் போராடுகின்றனர். ஆனால் அது புனிதத்திற்கு எதிரானது என்று சொல்லி அதைத் தடுக்க மத வாதிகள்  கங்கணம் கட்டுகின்றனர். மேலும்,

                பாலியல் கல்வி என்ற பெயரில் தொகுக்கப்படும் பாடங்கள் உடலியல், உயிரியல், இனப்பெருக்கவியல் என்ற வகையிலேயே உள்ளன. அவை குழந்தைகளையும் இளைஞர்களையும் வாழ்க்கைக்குத் தகுதிப்படுத்த போதுமானதாக இல்லை. பருவ நிலைகளுக்கேற்ப உடலுறுப்புகளில் ஏற்படும் மாற்றங்களைக் கற்பிப்பதனால் அவர்களின் மனம் பக்குவமடைந்துவிடுமா என்பதைச் சிந்திக்க வேண்டும். மேலும் வாழ்க்கைச் சிக்கல்கள் என்பவை இனக்கவர்ச்சி சார்ந்தவைமட்டுமல்ல. அவை ஒரு சிறு கூறு மட்டுமே.  அதனால்தான் நம்முடைய மாணவர்களுக்கு ‘பாலியல் கல்வி’ என்பதைவிட ‘மனவளக் கல்வி ‘ என்பதே ஏற்புடையதாக இருக்கும். மனவளக் கல்வியை பாலியல் கல்வியின் நோக்கங்களை நிறைவேற்றும் வகையிலும் அதைத் தாண்டிய வாழ்க்கையின் அனைத்துக் கூறுகளையும் செம்மைப்படுத்திக்கொள்ளும் வகையிலும் அமைக்கலாம்.  மலேயா போன்ற நாடுகளில்கூட ‘மனவளக் கல்வி’ என்ற பெயரில்தான் மாணவர்களுக்கான வாழ்க்கைக் கல்வி கற்பிக்கப்படுகிறது.

மனவளக் கல்விக்கான பாடத் திட்டம்

                மனவளக் கல்விக்கான பாடப்பகுதிகளை மேலை நாட்டுச்சிந்தனை முறைகளிலிருந்து தொகுக்காமல் நம் தேசிய இனங்களின் மரபார்ந்த அறிவுத் தொகுப்பிலிருந்து திரட்ட வேண்டும். நம் மாணவர்களுக்கான மனவளக் கல்விக்குரிய தரவுகளை நம் அக மரபிலிருந்து தேட முடியும் என்பதே இக்கட்டுரையின் கருதுகோள்.

செவ்வியல் பனுவல்களைப் படிக்கும் முறை

                நம்முடைய செவ்வியல் பனுவல்களைப் படிப்பதிலும் பொருள்கொள்வதிலும் சில மாற்றங்களைக் கொண்டு வர வேண்டும். பொதுவாக அவற்றை நாம் ஒட்டுமொத்தமாகப் படிக்கவும்  ஒற்றைப் பொருண்மையில் விளக்கப்படுத்தவுமே பழக்கப்பட்டிருக்கிறோம். ஆனால் அவற்றைத் தனித்தனிக் கூறுகளாகப் படிக்கவேண்டும். மேலும் அவற்றிற்குப் பன்னோக்கு நிலைகளில் பொருள் கோடல் நிகழ்த்த வேண்டும். அதாவது, சங்க அக இலக்கியங்களைக் காதல் பற்றியவை என்றும் புற இலக்கியங்களைப் போர் பற்றியவை என்றும் ஒற்றைப் பொருளுரைத்தலோடு நிறுத்திவிடாமல் அப்பாடல்களைத் தனித்தனியே படித்து ஒவ்வொன்றின் பொருளையும் நோக்கினால் அவற்றில் வெவ்வேறு பரிமாணங்கள் ஊடாடுவதைக் காணலாம். பண்டைத் தமிழர் காதல் உணர்வையும் வீரப் பண்பையும் மட்டும் போற்றவில்லை. அவர்கள் அறவியல், ஆட்சி இயல், இயற்கை இயல், ஈகை இயல், உலகியல், ஊழியல், கல்வி இயல், கலை இயல், தொழிலியல், மெய்யியல், வாழ்வியல், போர் எதிர்ப்பியல் என்று அனைத்துத் துறைகள் குறித்தும் சிந்தித்துள்ளனர். ஒரு இனத்தின் பண்பாட்டு வளமே அவ்வினத்தின் மனவளம் என்ற அடிப்படையில் நம்முடைய அறிவு மரபை. இன்றைய வாழ்வியல் சிக்கல்களுக்குத் தீர்வாக அமையும் வகையில் பாடப்பொருளாக வடிவமைத்து மாணவர்களுக்குக் கற்பிக்க வேண்டும். அது ஒரு தேர்வுக்கான பாடம் என்ற கண்ணோட்டத்தை மாற்றி வாழ்க்கைக்கான அரிச்சுவடி என்ற எண்ணத்தை வளர்க்க வேண்டும்.

தொல்காப்பியர் காட்டும் காதல் வாழ்க்கை

                தொல்காப்பியர் காட்டும் காதல் வாழ்க்கையை இன்றைய இளைஞர்களுக்குக் கற்பிக்க வேண்டும். அதனை இன்றைய காதலுடன்  ஒப்பிட்டுக் காட்டி அதன் மேன்மையை உணர்த்த வேண்டும்.

அறிவும் உணர்ச்சியும் இணைந்த கலவை

                தொல்காப்பியர் காட்டும் அன்றைய காதல் வெறும் உணர்ச்சிகரமானது மட்டுமல்ல. உணர்வும் அறிவும் இணைந்தது. தலைமக்களுக்கு உள்ளப் புணர்ச்சியும் மெய்யுறுப் புணர்ச்சியும் ஒருங்கே நிகழ்ந்தன. தலைமக்களுக்கிடையே உயிருண்ணும் அளவிற்கு அன்பு வளர்ந்தது. இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் புரிந்துகொண்டனர். ஒருவரின் குறை நிறைகளை மற்றவர் அறிந்துகொண்டனர்.

களவொழுக்க மாந்தர்கள்

                தொல்காப்பியர் காட்டும் களவு ஒழுக்கத்தில் பல மாந்தர்கள் இடம்பெறுகிறார்கள். அவர்கள் காதலை நெறிப்படுத்துகிறார்கள். குறிப்பாக, தோழி தலைமக்களின் காதலை அறிவுக்கண்கொண்டு ஆராய்கிறாள். தலைவனின் பண்பு நலன்களைக் கண்டு தெளிகிறாள். தலைவனும் தலைவியும் தவறு செய்யுமிடத்தில் இருவரையும் இடித்துரைக்கிறாள். இன்றைய காதலில் மூன்றாவது மனிதர்களுக்கு இடமிருப்பதில்லை. அதனால்தான் அது உண்மையான காதலாகத் திகழ்ந்து இன்பமூட்டுவதில் பல தடைகள் ஏற்படுகின்றன. இன்றைய காதலர் வாழ்வில் தோழியைப் போன்ற ஒரு பாத்திரத்திற்கு இடமிருக்குமானால் காதலில் ஏற்படும் பல சிக்கல்கள் தவிர்க்கப்படும்.

காதல் தோல்வியைத் தவிர்த்தல்

                இன்றைய இளைஞர்கள் வாழ்வில் காதல் தோல்விகளும் அதன் விளைவால் தற்கொலைகளும் பெருகிக்கொண்டிருக்கின்றன. பழங்காலக் காதலிலும் தோல்வி ஏற்படும் சூழல்கள் இருந்தன. ஆனால் அவர்கள் தற்கொலை செய்வதில்லை.  மடலேறி தற்கொலை செய்துகொள்வதாக எச்சரிப்பார்கள் அவ்வளவுதான். உடனே அவர்களின் காதல் நிறைவேறிவிடும். இன்றைய இளைஞர்களும் எச்சரிக்கை விடுப்பார்களேயானால் அதைப் பெற்றோரால் அலட்சியம் செய்ய முடியாது. ஆணவக்கொலை செய்யும் பெற்றோரைக் கணக்கிலெடுக்க வேண்டியதில்லை. பழங்காலத்தில் மடலேறும் உரிமை பெண்களுக்கு இல்லையே என்ற கேள்வி எழலாம். ஆடவருக்கு உரிய இந்த வழக்கத்தைப் பெண்டீருக்கும் விரிவுபடுத்தி பயன்படுத்த வேண்டியதுதான்.

உடன்போக்கு

                அன்றைய சமுதாயத்தில் உடன்போக்கிற்கு ஒரு மதிப்பு இருந்தது. யாரும் அதைக் குற்றமாகக் கருதவில்லை. தலைமகள் தலைமகன் மீது நம்பிக்கை வைத்து அவனுடன் சேர்ந்து உடன்போக்கில் சென்றால் அவர்களுக்குத் தலைமகன் வீட்டாரும் சமுதாயமும் இணைந்து சிறப்பாகத் திருமணம் செய்து வைத்தனர். அத்திருமணங்கள் கொடுப்போரின்றி நடந்தாலும் குறையுடையவையாகப் பார்க்கப்படவில்லை..

                        ‘கொடுப்போர் இன்றியும் கரணம் உண்டே

                        புணர்ந்து உடன் போகிய காலையான.’                 தொல்பொருள்  2

சமுதாயத்தின் கடமை

                காதலை வெற்றிபெறச் செய்து காதலர்களை வாழ வைக்க வேண்டியது சமுதாயத்தின் இன்றியமையாத கடமையாகும். இதனைப் பண்டைத் தமிழர் நன்கு உணர்ந்திருந்தனர். களவொழுக்க மாந்தர்கள் இக்கடமையை நிறைவேற்றினர். சான்றாக கண்டோரின் பணிகளைக் குறிப்பிடலாம்.  உடன்போக்கில் செல்லும் காதலர்களை அங்கீகரிப்பவர்களாகவும் அவர்களுக்கு நம்பிக்கையூட்டுபவர்களாகவும் திகழ்ந்தனர். அவர்களின் பயணத்தில் ஏற்படும் இடர்ப்பாடுகளைச் சுட்டிக்காட்டி  அதற்குரிய தீர்வுகளையும் கூறினர். உடன்போக்கில் சென்ற தலைமகளைத் தேடிச் செல்லும் செவிலித்தாயை ஆற்றுப்படுத்தினர்.

                        ‘பொழுதும் ஆறும் உட்கு வரத் தோன்றி

                        வழுவின் ஆகிய குற்றம் காட்டலும்

                        ஊரது சார்பும் செல்லும் தேயமும்

                        ஆர்வ நெஞ்சமொடு செப்பிய வழியினும்

                        புணர்ந்தோர் பாங்கின் புணர்ந்த நெஞ்சமொடு

                        அழிந்து எதிர் கூறி விடுப்பினும் ஆங்கத்

                        தாய் நிலை கண்டு தடுப்பினும் விடுப்பினும்

                        சேய் நிலைக்கு அகன்றோர் செலவினும் வரவினும்

                        கண்டோர் மொழிதல் கண்டது என்ப’                  தொல் அகம் . 43

இந்தப் பண்புகள் இப்போது அழிந்துவிட்டன. இன்றைய சமுதாயம் உடன்போக்கில் செல்பவர்களைத் தேடிப் பிடித்துப் பிரித்து வைப்பதையே வீரியமாகச் செய்கிறது.

குடும்ப வாழ்க்கை

                தொல்காப்பியர் காட்டும் குடும்ப வாழ்க்கையும் இன்றைய இளைஞர்களுக்கு இனிய இல்லற நெறியாக அமையும். காதலைப் போலவே, கற்பு வாழ்க்கையும் நன்கு நடைபெறுவதற்கு கற்பு கால கூற்றுகளும் வாயில்களும் துணை நின்றனர்.

தலை மகளுக்கு இல்லறத் தலைமை

                புராதனப் பொது உடைமைச் சமுதாயத்தில் கூட்டு வாழ்க்கைமுறை இருந்தது. அதற்குப் பெண் தலைமை வகித்தாள். அக்காலத்தில் மக்கள் வாழ்க்கை சீராக நடைபெற்றதை வரலாற்றுச் சான்றுகள் புலப்படுத்துகின்றன. தொல்காப்பியர் காலத்தில் நில உடைமைச் சமுதாய முறை வளர்ந்துவிட்டது. இனக்குழுவிற்கும் பேரரசுக்கும் ஆண்கள் தலைமை வகிக்கின்றனர். ஆனால் தொல்காப்பியர் காட்டும் தலைவன் தன் குடும்பத் தலைமையைத் தலைமகளிடம் ஒப்படைக்கிறான். மணமானவுடன் அவளுடைய இல்லறப் பண்புகளைக் கண்ணுற்று வியந்து அதே பண்புகளுடன் இல்லறத்தை நடத்த வேண்டும் என்று அவளை வேண்டுகிறான்.

                        ‘பெற்ற தேஎத்துப் பெருமையின் நிலைஇ

                        குற்றம் சான்ற பொருள் எடுத்து உரைப்பினும்’      தொல் கற்பியல் 5.

அவளை மனைவி என்று மட்டும் நினைக்காமல் தன் குடும்பத்தை நடத்தும் ஆளுமையாக எண்ணுகிறான். அவளுக்கு சான்றோருடனும் ஏனைய சமுதாயத்தினருடனும் பழகும் முறைகளைக் கற்பிக்கிறான்.

                        ‘அந்தணர் திறத்தும் சான்றோர் தேஎத்தும்

                        அந்தம் இல் சிறப்பின் பிறர் பிறர் திறத்தினும்

                        ஒழுக்கம் காட்டிய குறிப்பினும்’                                   தொல் கற்பியல் 5.

அவளும் தன் பொறுப்பை உணர்ந்து செயல்படுகிறாள்.

                தொல்காப்பியர்  அகம் புகும் வாயில்களின் மொழியில் தலைவியின் மாட்சிமை பொருந்திய இல்லற இயல்புகளை விளக்குகிறார். தலைவி தன் உயிரைவிட இல்லறத்தை மேலாகப் போற்றுபவள். தலைவன் மீது மிகுந்த அன்பு கொண்டவள். சான்றோர் கூறும் நல்லொழுக்கங்களைப் பேணுபவள். பிறர் கூறும் கடுஞ்சொற்களைப் பொறுப்பவள். இன்சொற்களைப் பேசுபவள். பிறர் அறியக்கூடாத இல்லத்தின் நிகழ்ச்சிகளை மறைப்பவள். குடும்பத்தில் பொருளாதாரம், மனத்துயரம் போன்ற சிக்கல்கள் இருந்தாலும் அதைப் பொருட்படுத்தாமல் விருந்தினரைப் போற்றுபவள். சுற்றத்தாரை ஓம்புபவள்.

இப்பண்புகளை  வாயில்கள்,

                        ‘கற்பும் காமமும் நற்பால் ஒழுக்கமும்

                        மெல் இயல் பொறையும் நிறையும் வல்லிதின்

                        விருந்து புறந்தருதலும் சுற்றம் ஓம்பலும்

                        பிறவும் அன்ன கிழவோள் மாண்புகள்’                தொல் கற் 11.

என்று தலைவனிடம் உரைக்கின்றனர்.

இதனால் அவள் குடும்பத்திலும் சமுதாயத்திலும் ஒரு மதிப்புமிக்க அங்கமாகிறாள்.

பாராட்டு மொழிதல்

                இன்றைய குடும்பச்சிக்கல்களுக்குத் தீர்வு காணும் உளவியல் மருத்துவர்களும் குடும்ப நல ஆலோசகர்களும் கணவன் மனைவியின் சமையலை வாயாறப் பாராட்ட வேண்டும் என்று குறிப்பிடுகிறார்கள். அவ்வாறு சமையலைப் புகழ்வோரின் குடும்பங்களில் சிக்கல்கள் மிகவும் குறைவு என்பதும் மனைவியுடன் சேர்ந்து வீட்டுச் சமையலில் ஈடுபடும் கணவன்மார்களின் குடும்பங்களில் சிக்கல்களே எழுவதில்லை என்பதும் எதார்த்தங்கள். பழங்காலத் தலைவன் தன்மனைவியின் சமையலை அமிழ்தத்தைவிட உயர்வாக இருப்பதாகப் போற்றுகிறான்.

                        ‘ஏனது சுவைப்பினும் நீ கை தொட்டது

                        வானோர் அமிழ்தம் புரையுமால் எமக்கு என

                        அடிசிலும் பூவும் தொடுதற்கண்ணும்’                        தொல் கற்பியல் 5.

எனத் தலைவி சமைத்த உணவையும் அவள் சூடியுள்ள பூவையும் அவன் புகழ்கிறான். மேலும், வாய்ப்பு கிடைக்கும்போதெல்லாம் அவளின் அனைத்து செயல்களையும் பாராட்டுகிறான். அவனுடைய பாராட்டு மொழிகள் தலைவியின் கடமைகளை நன்கு நிறைவேற்றுவதற்கும் அவள் தலைவன் மீது அன்பை வளர்ப்பதற்கும் காரணமாக அமைகின்றன.

பொருள் தேடல்

                பண்டைய தலைவன் பெற்றோருக்குச் சுமையாக இருக்கவில்லை. தனக்குத் திருமண வயது வந்ததும் தானே ஏதோ ஒரு தொழில் செய்து பொருள் தேடி அதைக்கொண்டே தன் திருமணத்தை நடத்திக்கொண்டான். தன் இல்லறத்திற்குத் தேவையான பொருளையும் அவனே ஈட்டிக்கொண்டான். ஆனால், அவன் பொருளைவிட  தலைவியின் அன்பிற்கு முதன்மையளித்தான். மேலும் அவன் பொருள் தேடுவதிலேயே எல்லாக் காலத்தையும் செலவிடவில்லை. குறிப்பிட்ட காலப் பகுதியில் மட்டுமே பொருள் தேடச்சென்றான். எஞ்சிய காலத்தில் தன் மனைவியுடனும் குழந்தைகளுடனும் இருந்து வாழ்க்கை நடத்தினான். தன் முதுமை வயதில் இன்னும் இன்னும் பொருள் தேடும் ஆசையை விட்டுத் தேடிய பொருளைக் கொண்டு

                        ‘ஏமம் சான்ற மக்களொடு துவன்றி

                        அறம் புரி சுற்றமொடு கிழவனும் கிழத்தியும்

                        சிறந்தது பயிற்றல் இறந்ததன் பயன்.’                       தொல் கற்  51

என்று வாழ்ந்தான்.

தோழி, செவிலி ஆகியோரின் பங்கு

                களவொழுக்கத்தி்ல்  இன்றியமையாத பங்கு வகித்த தோழி கற்பொழுக்கத்திலும் திறம்பட செயலாற்றுகிறாள்.

                கற்பொழுக்கத்தில் ஈடுபட்டு இல்லறம் நடத்தும் தலைமக்களுக்குத் தக்க அறிவுரைகளைக் கூறி நெறிப்படுத்தும் கடமையை செவிலித்தாய் நிறைவேற்றுகிறாள். இக்காலத்தில் திருமணத்திற்குப் பின் தன்மகளின் குடும்ப வாழ்வில் தலையிடும் உரிமை அவளுடைய தாய்க்குக்கூட இருப்பதில்லை.

குடும்ப ஆலோசகர்

                இப்போதெல்லாம் குடும்ப மருத்துவர் என்ற பதம் மதிப்புப் பெற்று வழங்குவதைக் காண்கிறோம். உடல் நலம் கருதி இந்த ஏற்பாட்டை உருவாக்கிக்கொண்டிருக்கிறோம். ஆனால் யாருடைய குடும்பத்திற்காவது குடும்ப ஆலோசகர் இருக்கிறாரா? என்று எண்ணிப் பார்க்க வேண்டும். தொழில்ரீதியான உளவியல் மருத்துவர்களையோ நெருங்கிய நண்பர்களையோ அல்லது உறவினர்களையோ குடும்ப ஆலோசகர்களாக ஏற்றுக்கொண்டு , எந்தச் சிக்கலானாலும் அவரிடம் தெரிவித்து அவருடைய அறிவுரைப்படி நடப்பதை வழக்கமாகக் கொண்டிருந்தால் இன்றைய குடும்பங்கள் சந்திக்கும் பெரும்பாலான சிக்கல்களை எளிதில் தீர்த்துக்கொள்ளலாம். பழந்தமிழரின் வாழ்வில் குடும்ப ஆலோசகர்கள் இருந்தார்கள். அவர்கள் ‘அறிவர்’ எனப்பட்டனர்.

அறிவர் சொல்படி தலைவனும் தலைவியும் கேட்டு நடந்தார்கள். எனவே அறிவர்கள் அவர்களைத் தக்கவாறு இடித்துரைத்து அவரவர் நெறியிலிருந்து பிறழாமல் காத்தார்கள். தலைவனை, இறந்த காலப் பெருமை கெடாதவாறும் நிகழ்காலத்தில் பழி நேராதவாறும் எதிர்காலத்தில் புகழ் நிறையுமாறும் நடக்க வேண்டுமென அறிவுறுத்தினர்.  மேலும் தலைவனின் நற்பண்புகளைப் போற்றியும் தீப்பண்புகளைக் கடிந்துரைத்தும் அவனுக்குக் கடிவாளமிட்டனர்.

                        ‘இடித்து வரை நிறுத்தலும் அவரது ஆகும்

                        கிழவனும் கிழத்தியும் அவர் வரை நிற்றலின்.’        தொல்-கற்பியல்  14

                        ‘கழிவினும் நிகழ்வினும் எதிர்வினும் வழி கொள

                        நல்லவை உரைத்தலும் அல்லவை கடிதலும்’       தொல்-கற்பியல் – 12.

பிற துறை வழிகாட்டல்கள்

                மனிதன் காதல் வாழ்க்கையையும் இல்லற வாழ்க்கையையும் கடந்து வேறு பல செயல்பாடுகளிலும் ஈடுபடுகிறான். சமூக உறவுகளை வளர்த்தல். பொதுப் பணிகளை மேற்கொள்ளுதல். தொழிலில் தேர்ந்து திகழ்தல். கல்வி கற்பித்தல். ஆட்சிஇயலில் பங்கேற்றல். கலைகளில் ஆர்வம் கொள்ளுதல். அறிவியல் துறைகளில் சாதனை செய்தல் என்று பலவற்றைச் சுட்டலாம்.தமிழ் அக மரபுக் கூறுகளில் பலவற்றை இத்துறைகளுக்கும் பயன்படுவனவாக விரிவுபடுத்திப் படிக்க முடியும்.

தவறுகளைத் திருத்துதல்

                ஒருவர் இன்னொருவரின் தவறுகளைத் திருத்துதல் என்பது மனித வாழ்க்கையின் எல்லாக் கட்டங்களிலும் நிகழும் செயலாகும். அவ்வாறு திருத்துவோர் பெரும்பாலும் வெகுளி மொழியிலேயே பிறரின் தவற்றைச் சுட்டிக் காட்டுகிறார்கள். தவற்றைத் திருத்த வேண்டியவர்கள் தங்கள் மீது காட்டப்பட்ட சினத்தைப் பொறுத்துக்கொள்வதில்லை . எனவே, அவர்கள் திருத்திக்கொள்வதற்கு மாறாக தவற்றைச் சுட்டிக்காட்டியவர் மீது வெறுப்பையே வளர்க்கிறார்கள். இந்த முரண்பாடுகள் கலையப்பட்டால்மட்டுமே தவறுகளைத் திருத்த முடியும். இதற்கு தொல்காப்பிய அக மாந்தர்கள் ஒரு நெறியைக் கடைபிடித்துள்ளனர். தலைவனும் தலைவியும் நெறி தவறும்போதெல்லாம் அவர்களுக்குச் சரியான நெறியைச் சுட்டிக்காட்டி நல்வழிப்படுத்தும் பொறுப்பை வாயில்கள் ஏற்றிருந்தனர். அவர்கள் தலைமக்களிடத்தில் பேசும்போது எச்சூழலிலும் வெகுளியான சொற்களைப் பயன்படுத்த கூடாது. எப்போதும் மகிழ்ச்சி தரும் சொற்களையே பேசவேண்டும். ஒருகால் அவர்கள் அன்பற்ற சொற்களைப் பயன்படுத்தும் நிலை ஏற்பட்டால் அதைச் சிறைப்புறமாகவே கூற வேண்டும். அதாவது மறைமுகமாக பிறரைச்சொல்வது போன்று சொல்ல வேண்டும் என்ற நடைமுறையைக் கடைபிடித்தனர்.

                        ‘எல்லா வாயிலும் இருவர் தேஎத்தும்

                        புல்லிய மகிழ்ச்சிப் பொருள என்ப.’                            தொல் கற்  37

                        ‘அன்பு தலைப்பிரிந்த கிளவி தோன்றின்

                        சிறைப்புறம் குறித்தன்று என்மனார் புலவர்.’         தொல் கற்  38

நட்பின் கடமை

                மனித குல வரலாற்றின் எல்லா காலங்களிலும் நட்பிற்கு ஒரு தனி இடம் உண்டு. தற்போது அதிலும் ஒரு பெரும் சரிவு ஏற்படுவதை அவதானிக்கலாம்.  தொல்காப்பியர் பாங்கி, பாங்கன் ஆகிய அகமாந்தர்கள் வாயிலாக நண்பர்களுக்குரிய கடமை என்னவென்பதைத் தெளிவாக உணர்த்துகிறார். தன்னுடன் பழகுபவர்கள் வாழ்க்கையில் எங்காவது திசை மாறும் கட்டத்தில் அவர்களுடன் உரிமையுடன் எதிர் மொழியாடி அவர்களை நேர்வழிப்படுத்துவதுதான் நண்பர்களின் முதன்மையான கடமை. தொல்காப்பியம், திருக்குறள்  முதலிய பனுவல்கள் வழி இன்றைய இளைஞர்களுக்கு நட்பின் இலக்கணத்தைக் கற்பிக்க வேண்டும்.

எடுத்த செயலை முடித்தல்

                இன்றைய இளைஞர்கள் பல்வேறு செயல்களை முனைப்புடன் தொடங்குகிறார்கள். ஆனால் அவர்களால் இறுதிவரை முயன்று அவற்றை முடிக்க இயல்வதில்லை. அதற்கு ஆர்வம் குன்றல், பயிற்சி இன்மை, பொழுதுபோக்கு சாதனங்களின் பெருக்கம், மனம் வேறு செயல்களுக்குத் தாவுதல், காதல் என்று பல விடையங்கள் உள்ளன. தொல்காப்பியர் ஒரு செயலில் ஈடுபட்டால் அதில் இறுதிவரை நின்று வெற்றி கண்ட பின்னரே வேறு செயலை மனம் நாட வேண்டும் என்கிறார். வினைமேல் செல்லும் தலைவன் அவ்வினை முடியும்வரை தலைவி குறித்த நினைவைக்கூட வளர விடுவதில்லை. செயலை வெற்றிகரமாக முடித்த பின்னரே தலைவியை மனம் நாட வேண்டும்.

                        ‘கிழவி நிலையே வினையிடத்து உரையார்

                        வென்றிக் காலத்து விளங்கித் தோன்றும்’                        தொல் கற்  45

இன்பம் என்பதன் பொருள்

                துன்பத்திலிருந்து விடுபடுவதும் இன்பத்தை நாடுவதுமே மனித வாழ்க்கையின் குறிக்கோளாக உள்ளது. ஆனால் எது இன்பம்? எது துன்பம்? என்பதில் எல்லோருக்கும் போதிய தெளிவு இல்லை. அதனால்தான் இன்பத்தைப் பெறமுயல்வோர் அதற்கான நெறிகளில் நிற்பதில்லை. ஒருவருடன் இணைந்து இன்பம் கொள்ள நினைப்பவர்கள் அவரின் மன நிலையை அறியாமல் அவரை வலிதில் கொண்டு இன்பம் காண முற்படுகின்றனர். இதனால் எந்தப் பயனும் கிடைப்பதில்லை. தொல்காப்பியர் எந்தச் செயலிலும் மனம் பொருந்தி ஈடுபடுவோர் மட்டுமே இன்பம் காண முடியும் என்கிறார்.

                        ‘இன்பம் என்பது எல்லா உயிர்க்கும்

                        தான்அமர்ந்து வரூஉம் மேவற்றாகும்.’                தொல் பொருள் 27.

தொகுப்புரை

இன்றைய சமூகத்தின் இயற்கைக்கு மாறான போக்குகளுக்குக் காரணம் மனவளம் இன்மையே.

பள்ளிக் குழந்தைகளுக்கு பாலியல் கல்வியைக் கற்பிப்பதில் பல சிக்கல்கள் உள்ளன.

பாலியல் கல்விக்கு மாற்றாக மனவளக் கல்வி பள்ளிகளிலும் கல்லூரிகளிலும் கற்பிக்கப்பட வேண்டும்.

நம் செவ்வியல் பனுவல்கள் இன்றைய சிக்கல்களுக்குத் தீர்வு தேடும் நோக்கில் பன்முகப்பார்வையில் படிக்கப்பட வேண்டும்.

ஒரு இனத்தின் பண்பாட்டு வளமே அந்த இனத்தின் மனவளம் என்ற அடிப்படையில்

மனவளக் கல்விக்கான பாடப்பொருளை நம் செவ்வியல் மரபிலிருந்து தொகுக்க முடியும்.

தொல்காப்பியர் காட்டும் காதல் வாழ்க்கையையும் குடும்ப வாழ்க்கையையும் இன்றைய இளைஞர்களுக்குக் கற்பித்தால் அவர்கள் ஒரு செம்மாந்த வாழ்க்கையை வாழ்வதற்கான மனவளத்தைப் பெறுவார்கள்.

இன்றைய சமுதாயம் ஒவ்வொரு குடும்பத்துடனும் சமுதாயத்துடனும் இணைந்து ஒரு கூட்டுணர்வை வளர்க்க வேண்டும்.

தொழில் துறைகளில் ஈடுபடுவோருக்குத் துறை சார்ந்த கற்றல் அறிவைத் தாண்டி அறம் சார்ந்த ஒரு செயலறிவுத் தேவைப்படுகிறது. ஏனென்றால் இவை அனைத்துமே ‘மனிதம்’ என்ற பண்பிற்குள் அடங்குபவை.

வாழ்க்கையின் அனைத்துக் கூறுகளிலும் மேம்படுத்த வேண்டிய அம்சங்கள் உள்ளன. அதற்கு வேண்டிய  மனப்பயிற்சியை அளிப்பதற்கான கூறுகளை நம் அக மரபிலிருந்து பெற முடியும்.

தமிழ் இலக்கியத்தில் தத்துவ சிந்ந்தனைகள்

தமிழ் இலக்கியத்தில் தத்துவ சிந்ந்தனைகள்

24/02/2019

 திரு. ஜெயசங்கர்,

பட்டதாரி தமிழ் ஆசிரியர்,

ஜெயகோபால்கரோடியா அரசுப் பள்ளி,

திருவற்றியூர், சென்னை.

முன்னுரை

            உலகத்தோற்றத்தைப் பற்றி அவரவர் மதத்தைச் சார்ந்து பல்வேறு கருத்துகள் அறியப்படுகின்றன. உலகத்தோற்றம், உயிர்தோற்றம், இனத்தோற்றம் என்ற படிநிலைகளைக் கடந்து அவை தோன்றிய முறையை ஆராய்ந்தால் நிலையான முடிவை அறிந்துகொள்ள முடியாது. எனினும், உலகத்தையும் உயிர்களையும் படைத்தவன் இறைவனே என்னும் தத்துவத்தை ஆராய்ந்தால் உலகத் தோற்றத்தையும் உயிர்தோற்றத்தையும் பற்றிய சிந்தனைகள் நம் மனதில் விசாலமாய் தோன்றலாம்.

             உலகம் தோன்றியது முதல் இன்னால் வரையிலும் பல்வேறு மாற்றங்கள் வளர்ச்சி பாதையை நோக்கியுள்ளது. தோன்றிய பொருட்கள் ஒரு காலக்கட்டத்தில் அழிந்துவிடும் என்பது உலக நியதி. இதை சற்றே விரிவாகக் கூறினால் உலகில் தோன்றிய உயிர்கள் தனது சக்தி முடியும் காலத்தில் வேறொரு மாற்றத்தை நோக்கிச் செல்லுமே தவிர நிரந்தரமாக அழிந்துவிடுவதில்லை.

            நாம் மேற்கொள்ளும் ஒவ்வொரு வினைக்கும் மறுவினை உண்டு என்பதை தமிழ் இலக்கியம் தோன்றிய காலம் முதல் அறிவுறுத்தி வருகிறது. இன்னிலைக்கு முதன்மைக் காரணம் உலகில் தோன்றிய மனித இனம் அறச்செயல்களை மேற்கொள்ள வேண்டும் என்ற ஒருமித்த சிந்தனையோடு இலக்கியப் படைப்புகள் படைக்கப்படுகின்றன. ஐம்புலன்களையும் பெற்று பகுத்தறிவோடு வாழும் மனித இனம் தலைச்சிறந்த இனமாக உலகத்தில் கருதப்பட்டபோதிலும் அந்த இனத்தாரது நெறிகளை வரையறைப்படுத்தும் பண்பினை இலக்கியங்கள் ஆற்றுகின்றன. இலக்கியம் சார்ந்த படைப்புகளில் காணப்படும் தத்துவங்கள் மனித இனத்தை எவ்வாறு நெறிப்படுத்துகின்றன என்பதை இக்கட்டுரையில் விரிவாகக் காண்போம்.

தத்துவக்கோட்பாடுகள்

              வடமொழி இலக்கியம், தத்துவங்கள் 96 உள்ளன என்றும் அதில் முதன்மையானவை 36 தத்துவங்கள் என்றும் கூறுகிறது. ஆன்ம தத்துவங்கள் - 24, உடலின் வாசல்கள் – 9, தாதுக்கள் – 7, மண்டலங்கள் – 3, குணங்கள் – 3, மலங்கள் – 3, வியாதிகள் – 3, விகாரங்கள் – 8, ஆதாரங்கள் – 6, வாயுக்கள் – 10, நாடிகள் – 10, அவத்தைகள் – 5, ஐவுடம்புகள் – 5 என வரையறுக்கப்பட்ட போதிலும் சிவ தத்துவங்களான நாதம், விந்து, சாதாக்கியம், ஈஸ்வரம், சுத்தவித்யை என
ஐந்தும்; வித்யா தத்துவமான மாயை, காலம், நியதி, கலை, வித்தை, அராகம், புருடன் என்ற ஏழும்; ஆன்ம தத்துவங்களான பஞ்சபூதம் -5, ஞானேந்திரியங்கள் -5, கர்மேந்திரியங்கள் -5, பிராணாதி வாயுக்கள் – 5, அந்தகரணங்கள் – 4, என இருபத்து நான்கும் முதன்மைத் தத்துவங்களாகக் கருதப்பட்டு மாந்தர் வாழ்வில் அறச்செயல்களை மேற்கொள்ள உதவுகின்றன. ஒரு ஆன்மாவை இறைவனிடத்தே கொண்டுசேர்க்கும் பணியை நாம் எடுக்கும் பிறவிகளும் பிறவிகளில் நாம் மேற்கொள்ளும் வினைகளும் முக்கிய பங்காற்றுகின்றன.

வினைக்கோட்பாடு

            உயிருள்ள ஒரு பொருள் தான் மேற்கொள்ளும் வினைக்கான மறுவினையை அதே பிறவியிலும் அடைந்து விடலாம் அல்லது அடுத்துவரும் பிறவிகளிலும் அடைந்துவிடலாம் என தத்துவங்கள் நமக்கு விளக்குகின்றன. விரிவாக ஆராய்ந்தால் நானேந்திரியங்கள் செய்யும் செயலுக்கான வினை அதே பிறவியில் மறுவினையை அடைந்து விடுகின்றன. ‘சட்டி சுட்டதடா கை விட்டதடா’ என்னும் வரியின் மூலம் அறிவது யாதெனில், ஒவ்வொரு வினைக்கும் மறு வினை உண்டு என்பது ஆகும். ஆனால், இப்பாடலில் வாழ்க்க்கைத் தத்துவச் சிந்தனை உரைக்கப்பட்டுள்ளதே தவிர இறைத் தத்துவத்தை விளக்கவில்லை. மேற்குறித்த தத்துவச் சிந்தனையை தத்துவ நெறியில் எடுத்து ஆராய்ந்தால் நெருப்பை மெய் தீண்டும் போது நெருப்பால் ஏற்படக்கூடிய அனுபவத்தை உடனடியாகப் பெற்றுவிடும். ஆனால், நெருப்பை மெய் தீண்டுவதற்கு காரணமாக இருந்தவர் அதற்கான மறுவினையை சற்று தாமதமாக அடையக்கூடும். எனவே, நாம் செய்யும் வினை யாவும் ஊழ்வினை என்னும் பெயரிலும் விதி என்னும் பெயரிலும் நம்மை பின்தோடர்ந்து வருகின்றன என்பதில் ஐயமில்லை.

            நாம் செய்யும் வினைகள் பக்குவம் அடைந்ததும் உரிய காலத்தில் நம்மை வந்து அடையும் என்பது உலகநியதி. “தர்மம் தலைக்காக்கும் தக்க சமயத்தில் உயிர் காக்கும்” என்பது திரையிலக்கியத்தில் படைக்கப்பட்ட வினைக்கோட்பாட்டின் தத்துவமாகும்.

             பண்பட்ட நிலத்தில் விதைக்கப்பட்ட பயிர்கள் யாவும் பருவ காலத்திற்கேற்ப பலன் தருவது போல நாம் மேற்கொண்ட வினைகளும் நமக்கு பயன் அளிக்கும். விளக்கமாகக் கூறின் “கீரை விதைகளை ஒருவன் விதைத்தால் ஓரிரு வாரங்களில் அருவடைச் செய்து விடலாம். மாறாக வாழை, தென்னை போன்றவற்றை விதைத்தால் மரமாகி, காயாகி, கனியாகும் வரை (காலத்திற்கேற்ப) காத்திருக்க வேண்டியுள்ளது.” இதுப் போன்று நாம் செய்யும் வினைகள் நம்மை அனுகாமல் இருக்க இயலாது. சான்றாக, சிலப்பதிகாரத்தில் இளங்கோவடிகள் “ஊழ்வினை உருத்து வந்து ஊட்டும்” என்பதை கோவலனின் வாழ்க்கை மூலமாக விளக்கியுள்ளார்.

            பிறவியை விரும்பாது இறையுணர்வையே உயிரெனக் கருதும் பட்டினத்தாரடிகள் “இருவினை வேண்டேன்” எனப்பாடியிருப்பதன் நோக்கம் யாதெனில், நல்வினைகளைச் செய்தால் அடுத்த பிறவியில் அந்த நன்மைகள் வந்து சேரும் என்றும் அதேப் போன்று தீ வினை செய்தால் அதற்கான தண்டனையும் வந்து சேரும் என்பதையும் பட்டினத்தார் அறிந்திருந்தார். எனவேதான் பட்டினத்தார் இருவினையும் வேண்டாம் என்கின்றார். இருவினைகளும் இறைவனை அடைவதற்கு தடையாக இருப்பதை உணர்ந்தே இவ்வாறு கூறுகின்றார். இறைவனிடத்தே மன்றாடி வேண்டினாலும், கண்ணீர் சிந்தினாலும், அவரவர் செய்த வினைப் பலனை அடைந்தே ஆகவேண்டும்.

“பிறப்பொக்கும் எல்லா உயிர்க்கும் சிறப்பொவ்வா

செய்தொழில் வேற்றுமை யான்”

என்னும் குறளில் தொழில் எனச் சொல்லியிருப்பது வினையைக் குறிக்கும் எனக் கருதலாம். தீவினைப் புரியும் மாந்தருக்கு தாம் செய்த வினை தமக்கே வந்து சேரும் என்பதை வள்ளுவர் வழி விளக்க முற்பட்டால்

“பிறர்க்கின்னா முற்பகல் செய்யின் தமக்கின்னா

பிற்பகல் தாமே வரும்”

என்றக் குறளைச் சான்று காட்டலாம். இக்குறளில் பிற்பகல் எனச் சொல்லிருப்பது உரியக் காலம் அல்லது மறுபிறவியைச் சுட்டும்.

தோற்றமும் அழிவும்

             இந்த உலகம் நிலம், நீர், காற்று, நெருப்பு, ஆகாயம் ஆகிய ஐம்பெரும் பூதங்களினால் ஆனது. இவை ஒவ்வொன்றிற்கும் ஒரு தொடர்பு உண்டு. ஒன்றில்லாமல் ஒன்று தனித்து இயங்கவோ, இருக்கவோ முடியாது..

            அணுக்களின் கூட்டுக் கலவையான சேர்மங்கள் யாவும் அழியக் கூடியன. சூரியன், சந்திரன் மற்றப் பிற கோள்களும் அணுக்களின் சேர்மங்கள் ஆகும். எனவே இவற்றிற்கு கட்டாயம் அழிவு உண்டு. பூமியில் தோன்றியக் கடைசி உயிரினம் மனிதன் என்று கூறுவோரும் உளர். உலகில் தோன்றிய உயிர்கள் யாவும் அழிவு என்னும் முடிவுக்கு உட்பட்டதாகும். “பிறந்தன இறக்கும் இறந்தன பிறக்கும்” என்ற வரி மேற்குறித்த கருத்திற்குச் சான்றாய் அமைகின்றன. ஒரு பிறவியில் விலங்காகப் பிறந்த உயிர் அது செய்யும் வினைக்கேற்ப மறுபிறவியை அடைவது அனைவரும் அறிந்ததே. சுருங்கக்கூறின் உலகில் அனைத்தும் இரண்டெனப் பகுத்து வைக்கப்பட்டுள்ளன.

              பதி, பசு, பாசம் என்னும் இம்மூன்றும் தோற்றம் இல்லாத நிலையான பொருட்களாகும். பதி என்பது இறைவனையும் பசு என்பது உயிரையும், பாசம் என்பது மும்மலங்களையும் (மாயை, ஆனவம், கன்மம்) குறிக்கும். இதில் பதி என்பவர் அருநிலை, அருவுருவ நிலை, உருவ நிலை, ஒளி நிலை என்னும் நான்கு நிலைகளில் ஒவ்வொரு மனிதனின் பக்திக்கேற்ப மாறுபட்டு காணப்படுகின்றது. எனவே, இறைவனுக்கு தோற்றமும் அழிவும் இல்லை என்பதை தெளிவாக உணரமுடிகின்றது. உருவ நிலையை ஒரு சமயத்தாரும், அருவுருவ நிலையை ஒரு சமயத்தாரும், உருவ நிலையை ஒரு சமயத்தாரும் பின்பற்றி வருகின்றனர். மனிதர்கள் தனக்கு தீங்கு நேராதிருக்கவும், இன்பம் நிலைத்திருக்கவும் இறைவனை வழிபட்டு வருகின்றனர்.

              பசு என்று அழைக்கப்படும் உயிரானது பாசம் என்னும் கயிற்றால் (மும்மலங்களால் வழி நடத்தப்பட்டு) கட்டப்பட்டு இறைவனை அடையமுடியாத நிலைக்கு உட்படுத்தப்படுகிறது. இம்மூன்றில் மாயை என்னும் குணத்தை, உயிர் அளவிற்கு அதிகமாக விரும்புவதால் பின்வரும் பிறவிகளில் வெவ்வேறு வடிவங்களை பெற வேண்டியுள்ளது. ஆசையே துன்பத்திற்கு காரணம் என்னும் புத்தரது கோட்பாட்டை இங்கு ஆராய்ந்தால் மனதால் செய்யக்கூடிய ஆசை, அழுக்காறு என்னும் இரு பாவங்களை தவிர்த்து வாழும் மனித இனம் இறைவனை எளிதில் அடையமுடியும். ஆனவம், கன்மம் போன்ற மலங்கள் ஆசை என்னும் குணத்திற்கு மாறானவை அல்ல. ஆசை அதிகரிக்கும்போது ஆனவமும், கன்மமும் நெறிபிழந்து மனித இனத்தை சிதைத்து விடுகின்றன. ஆசை இல்லாத உயிர்கள் இல்லை என்ற போதிலும் தமிழ் இலக்கியம் கூறும் தத்துவச் செய்திகளைக் கற்று பற்றற்ற வாழ்க்கையை மேற்கொள்வது இக்காலத்திற்கு ஏற்றதல்ல.

              சாத்வீகம், இராட்சசம், தாமசம்(மயக்கம்) ஆகிய மூன்று குணங்களும் மனித வாழ்வை நெறிப்படுத்தும் நிலைக்கலன்களாக அமைகின்றன. இத்தகைய குணங்கள் எல்லோருக்கும் பொதுவானதாய் இருந்தபோதிலும் எந்த குணம் அதீத ஆற்றலைப் பெற்றுள்ளதோ அதன் வழியே மனித வாழ்க்கையும் அமையும். சாத்வீக குணம் அதிகமாயிருப்பின்  நற்குணமும், இராட்சச குணம் அதிகமாயிருப்பின் விடாமுயற்சியும், தாமச குணம் அதிகமாயிருப்பின் காம உணர்வும் ஒருவருக்குள் நிறைந்திருக்கும். எனவேதான் ஒவ்வொரு மனிதனும் வேறுபட்ட நெறியில் வாழ்கின்ற நிலையைக் காணமுடிகின்றது.

சமய நெறியில் தத்துவச் செய்திகள்

         சமயம் மதம் என்னும் பெயரால் அழைக்கப்படுவதை நாம் அறிவோம். இந்திய மெய்ஞானத்தில் மதம் என்பது கொள்கையைக் குறிக்கின்றது. ஆனால் அது தற்போது வழிபாடு சார்ந்த நிலையாக மாறிவிட்டது. உலகில் உள்ள சமயங்களில் அதிக அளவு மக்களால் பின்பற்றப்படும் இந்து சமயம் தத்துவ நெறியையும், இசுலாமிய சமயம் மாற்க நெறியையும், கிறிஸ்த்துவ சமயம் கொள்கை நெறியையும் பின்பற்றுகின்றன. மற்ற மதங்களான சீக்கியம், பௌத்தம், சமணம் ஆகியன குறைந்த அளவு மக்களால் பின்பற்றப்பட்டு வருகின்றன. சமயங்களின் பெயர் வேறுபட்டிருந்தபோதிலும் எல்லா சமயங்களும் அறக்கோட்பாட்டையே மையமாகக் கொண்டு இயங்குகின்றன. ஒவ்வொரு மதத்திலும் பல்வேறு பிரிவுகளும் உண்டு. சமய வழக்கத்திற்கேற்ப சடங்குகள் மாறுபடுமே தவிர நம்பிக்கை மாறுபடுவதில்லை.

            மணிமேகையில் சமயகணக்கர் தன் திறன் கேட்ட காதையில் தத்துவச்செய்திகள் இடம் பெற்றுள்ளன. இக்காதையில் சாத்தனார் பத்து வகையான அளவையைப் பற்றிக் கூறுகின்றார். அவை, காட்சி, கருத்து, உவமை, ஆகமம், அருத்தாபத்தி, இயல்பு, ஐதிகம், அபாவம், மீட்சி, உள்ள நெறி.

      மணிமேகலையில் தவத்திறம் பூண்டு தருமம் கேட்ட காதையில் தர்க்கவியல் பேசப்படுகிறது. உலகாயதவாதிகள் காட்சி அளவை மட்டுமே ஏற்பர். சௌத்ராந்திகர் என்னும் தேராவாதப் பிரிவினரும் காட்சி அளவையை மட்டுமே பின்பற்றினர். சௌத்ராந்திக யோகசாரர்களோ காட்சி அளவையோடு அனுமானம் எனப்படும் கருத்தளவையும் ஏற்று வாழ்ந்தனர்.

“கண்கூடு அல்லது கருத்துஅளவு அழியும்

இம்மையும் இம்மைப் பயணும்இப் பிறப்பே

பொய்ம்மை மறுமைஉண் டாய்வினை துய்த்தல்”

கண்கூடாகப் பார்க்கப்படும் கட்சியளவை மட்டுமே உண்மை, கருத்தால் அறிந்துக்கொள்வதாக கூறப்படும் அளவை என்பது நிரூபிக்கமுடியாமல் அழிந்துவிடக்கூடியதாக இருக்கும். இம்மை எனப்படும் தற்போது எடுத்துள்ள பிறவி மட்டுமே உண்மை. இப்பிறவியில் செய்கின்ற செயல்களுக்கான பயனும் இந்தப் பிறவியிலேயே கிடைத்து விடும் என்று லோகாயதம் கூறுவதாக மணிமேகலை கூறுகிறது. உயிர் எவ்வாறு தோன்றுகின்றது மறைகிறது என்பதை மணிமேகலை கீழ்வருமாறு கூறுகின்றது.

“தாதகிப் பூவும் கட்டியும் இட்டு

மறரும் கூட்ட மதுக்களி பிறந்தாங்கு

உற்றிடு பூதத் துணர்வு தோன்றிடும்

அவ்வுணர் வுஅவ்வப் பூதத்து அழிவுகளின்

வெவ்வேறு பிரியும் பறையோ சையிற்கெடும்”

தாதகிப் பூ என்பது அத்திபூவாகும். சுட்டி என்பது கருப்பட்டி. இவை இரண்டுடன் வேறு சில பொருட்களையும் சேர்ப்பதால் மது உருவாகி அதனைக் குடிப்பதால் களிப்பு பிறப்பதைப் போல பூதங்களின் சேர்க்கையால் உடலும் அதுசார்ந்த உயிர் என்ற உணர்வும் தோன்றுகின்றன. இந்த உயிர் என்ற உணர்வானது அது சார்ந்துள்ள பூதங்களின் அழிவால் அதாவது, அந்த உடலில் இந்த பூதங்களால் தோன்றிய சேர்க்கைப் பொருட்களின் அழிவால் அந்ததந்த பூதங்கள் பிரிந்து அவை அவை அந்த இனத்தோடு சேரும். இதனால் உயிர் என்ற உணர்வும் பறையில்(மேளத்தில்) எழுந்த ஓர் ஓசையானது படிப்படியாக அடங்குவதைப் போல மறைந்து போய்விடும் என்று கூறப்படுகிறது. மணிமேகலையில் கூறியுள்ளதைப் போன்று நீலகேசியிலும் உயிர் தோன்றல் மற்றும் அழிவது பற்றி கூறப்பட்டுள்ளது.

“திண்ணென் தீநில நீர்வளி ஆகாயத்தாற்

கண்ணு மூக்கொடு நாமெய் செவிகளாய்

வண்ண நாற்றம் சுவையினொடு ஊறுஒலி

யெண்ணுங் காலை இயைந்துழி எய்துமே”

நெருப்பு, நிலம், நீர், காற்று, ஆகாயம் ஆகிய ஐம்பூதங்களும் இணைந்ததால் கண், மூக்கு, நா, உடல், செவி ஆகிய ஐம்பூதங்களும் , பார்வைத் திறன், முகர்வுத் திறன், ருசியறியும் திறன், தொடு உணர்வுத் திறன், கேட்கும் திறன் ஆகியவை உடையதாய் இணைந்து உயிருள்ள உடலாய் தோன்றுகின்ரது. மேலும்,

“ஐந்துங் கூடி அறிவுஇன்பம் ஆதியாய்

வந்து தோன்றி மதுமயக் குஆற்றலின்

சிந்தி னால்அவை சென்றினஞ் சேருமே”

இந்த ஐம்பூதங்களின் சேர்க்கையே அறிவாகவும், இன்பம் முதலியனவாகவும் வந்து தோன்றி மது எவ்வாறு அறிவை மயக்கும் ஆற்றலைப் பெறுகிறதோ அதுபோல ஆன்மா உயிர் என்ற மயக்கத்தை உருவாக்கி, இறுதி நாள் வரும்போது ஐம்பூதங்களும் கெட்டு அழிகையில் அந்ததந்த பூதங்கள் அவற்றின் இனத்தைப் போய் சேருகின்றன என்று நீலகேசியில் பிசாசகன் என்ற பூதவாதி நீலகேசியிடம் தனது மத கேட்பாட்டை விளக்குகிறான். இதனைக் கேட்ட நீலகேசி ஆன்மா, நன்னெறி, நல்வினை, நற்பயன் இவை அனைத்துமே இல்லை என்று கூறுவது ஏற்புடையதன்று என்று கூறி சமண சமயத்தின் அடிப்படையிலான அறக்கோட்பாட்பாடுகளை வாதிடுகிறாள் என்பதை கீழ்க்காணும் வரிகள் காட்டுகின்றன. 

“பூத மல்லது பொய்பிற நூலென்று

வாதஞ் செய்து வருந்தி முடிப்பதுஎன்

நாதன் நன்னெறி நல்வினை நற்பயன்

யாது மில்லை எனில்அஃது அவத்தமே”

இங்கு அனைத்து சமயங்களும் கூறும் கருத்துகள் ஒன்றாகவே இருக்கின்றது. எனினும் பிறப்பு முதல் இறப்பு வரையிலான அறனெறிக்கோட்பாடுகளை மக்களுக்கு கூறுவதில் கற்பனைகள் மாறுபட்டு இருந்தனவே தவிர கருத்துகளில் எவ்வித மாற்றமும் இல்லை.

ஆன்மாவின் அவஸ்தைகள்

            உலகில் பிறப்பெடுத்த அனைத்து ஆன்மாக்களும் பதினெட்டு வகையான அவஸ்தைகளைப் பெற்றாக வேண்டும் என்பது தத்துவ நெறியில் வாழும் மனிதர்களால் உணர்த்தப்பட்ட செய்தியாகும். குறிப்பாக மனித ஆன்மா மேலவஸ்தை, கீழ் அவஸ்தை, ஆதார அவஸ்தை என்னும் படிநிலைகளில் பதினெட்டு வகையான துன்பங்களைப் பெற வேண்டியுள்ளது. பாடான(கல்) நிலையில் இருக்கும் ஆன்மா மாயையை விரும்பி ஏற்கும்போது கேவல நிலையை அடைந்து விடுகிறது.

1. கேவல நிலை – ஆணவத்தோடு மட்டும் ஆன்மா இருக்கும். இதில் ஆன்மா சிறிதும் அறிவின்றிப் பருப்பொருள் போல் இருக்கும்,

2. சகல நிலை – மும்மலங்களும் சேர்ந்திருக்கும் நிலை. இதில் ஆன்மா அறிவைச் சிறிது பெற்று உலகியலில் ஈடுபடும். இந்நிலையில்தான் வினைகளை அது ஈட்டுதலும் அவற்றின் பயனை நுகர்தலும் நசைபெறுகிறது. இந்நிலையில் ஆன்மா ஒன்றையறிதலும் அறிந்ததை மறத்தலும் ஆகிய இரண்டினையும் உடையது. அப்படிப்பட்ட நினைப்பு மறத்தலை நூல்களில் சகலம், கேவலம் என்பர். இந்நிலையில் ஆன்மாவிற்கு வரும் உறக்கம், விழிப்பு ஆகிய இரண்டும் முறையே கேவலம், சகலம் எனப்படும். இவற்றுள் விழிப்பு நிலையை மகாசகலம் என்பர். காரிய அவத்தை ஐந்தனுள் சாக்கிரம் எனப்படும் ஆன்மா, தூய்மைபெறும் நிலையை சுத்த நிலை என அழைப்பர். இதுவே ஆன்மாவின் இறுதிநிலை ஆகும். இந்நிலை, இறுதியில் இறைவனை அடையக்கூடிய வழியைக்காட்டும்.

சாக்கிரநிலை

               வடமொழியில் சாக்கிரநிலை என அழைக்கப்படுவதை தமிழில் நனவு நிலை, விழிப்பு நிலை என்னும் பெயர்களில் சுட்டலாம். இந்நிலையில்தான் நானேந்திரியங்கள், கர்மேந்திரியங்கள், தசவாயுக்கள், கர்ணசுத்திகள், சப்த நாதி, வச நாதி, புருடன் ஆகிய முப்பத்தைந்தும் செயல்படுகின்றன.

சொப்பனநிலை

               இந்நிலையை கனவுநிலை எனவும் அழைக்கலாம். உறக்கத்தின் போது பொறிகள் ஐந்தும் தனக்குரிய செயலை தவிர்த்து இயங்கும். கனவு நிலையைப் பற்றி திருக்குறளில் இன்பத்துப்பாலில் செய்திகள் உள்ளன. எனினும் கனவுநிலை தத்துவங்களை ஆராய்ந்தால் ஆழ்மனதில் இருக்கும் எண்ணங்களே கனவாக வரும் என்று உளவியல் அறிஞர்கள் கூறுகின்றனர். வாழ்வில் நடக்கப்போகின்ற செயல்களை கனவு நமக்கு உணர்த்துகின்றது என்ற கருத்தும் உண்டு. கனவு நிலையின்போது புலன்களும் பொறிகளும் இயங்கும். மேலும், உறக்கத்தின்போது சுழுத்தி நிலையில் (மயக்கநிலை) இதயம் மட்டுமே இயங்கும். துரியநிலையில் (வாசிநிலை) புருடனும், சுவாசமும் தொப்பூழ் கமலத்தில் அமைந்திருக்கும். துரியாதீதம் நிலை இதனை பற்றற்ற நிலை, உணர்வற்ற நிலை எனவும் அழைப்பர். இந்நிலையில் புருடன் மட்டும் இயங்குமே தவிர மற்ற உறுப்புகளின் இயக்கம் இல்லாதிருக்கும்.

சித்தர்கள் கூறும் தத்துவச் செய்திகள்

               இமயம், நியமம், ஆசனம், பிராணாயாமம், பிராத்தியாகாரம், தாரணை, தியானம், சமாதி ஆகிய அட்டாங்க யோகங்களைப் பெற்றவர்கள் சித்தர்கள் என அழைக்கப்படுகின்றனர். மேலும் சித்தர்கள் உடற்கூறு தத்துவங்களை உணர்ந்து பற்றற்ற வாழ்க்கையை மேற்கொள்ள எல்லா தத்துவங்களையும் ஒரே நிலையில் கையாளுவர். சில  பொறிகளை குறைத்து செயல்படுத்தினாலும் பல  பொறிகளை அதிகமாக செயல்படுத்தினாலும் சித்தி நிலையை அடைய இயலாது. உடற்கூறுகள் அனைத்தையும் சரிவர செயல்படுத்தினால்தான் பற்றற்ற வாழ்வை மேற்கொள்ள முடியும். எனவே, தத்துவ நெறியில் ஒரு மனிதன் செயல்பட வேண்டுமானால் அனுபவம் வாய்ந்த சித்தர்கள் வழியைப் பின்பற்றுதல் அவசியம். சித்தர்கள் வாழ்விற்குத் தேவையான நெறிமுறைகளை அதிகப் பாடல்களில் கூறியுள்ளபோதிலும் தத்துவம் நிறைந்தக் கருத்துக்களைத் திருமந்திரத்திலும், பட்டினத்தார், சிவவாக்கியார் பாடல்களிலும் காணலாம். சித்தர்களின் தத்துவத் கோட்பாடுகள் பெரும்பாலும் ஆயுளை நீட்டிக்கும் வாழ்வியல் நெறிகளையும், அறக்கோட்பாடுகளையும் உரைக்கின்றனவே தவிர தத்துவ மார்கத்தை அதிக அளவில் எடுத்துக் கூறவில்லை.

             மனித மாண்புகளை மிக அழகாகவும், துல்லியமாகவும் உலகிற்கு உணர்த்தியவர்கள் சித்தர்கள். மக்களோடு மக்களாய் வாழ்ந்து, மானுட வாழ்வியல் நெறிகளில் ஊறித்திளைத்தனர். மனித உரிமைகளையும், மக்கள் பிரச்சனைகளையும் நன்றாக அறிந்திருந்தனர். அன்பையும், அருளையும் போற்றினர். அத்துடன் யோகம், ஞானம் ஆகியவற்றின் வழி இறைவனுடன் இரண்டறக்கலக்கும் தவ வலிமை பெற்றிருந்தனர். சித்தர்கள் மனித உணர்வுகளும் ஆற்றலும் ஒருங்கிணைக்கப்பட்டு, ஒருமித்த சிந்தனைகள் வளர வேண்டுமென எண்ணியவர்கள். தமது சிந்தனைகளை சமயம் மற்றும் சமுதாய கோட்பாடுகளாக வடிவமைத்து நெறிமுறைகளை அறிவுறுத்தினர்.  சடங்குகளையும், சம்பிரதாயங்களையும் விட்டொழித்து சிற்றின்ப ஆசைகளைத் துறந்து, நிலையாமையை வலியுறுத்தினர்.

“சினம் அடங்கக் கற்றாலும் சித்தியெல்லாம் பெற்றாலும்

மனம் அடங்கக் கல்லார்க்கு வாயேன் பராபரமே”

என்று தாயுமானவர் கூறுகின்றார். மேற்குறித்த வரியில் அறிவு நிரம்பப்பெற்று, கோபத்தை அடக்கும் ஆற்றலையும் பெற்று வாழும் மனிதர்களில் மனதை அடக்க தெரியாதோர்க்கு இறையருள் கிட்டாது என்னும் உண்மை வெளிப்படுகிறது.

“அன்பும் சிவமும் இரண்டென்பர் அறிவிலார்

அன்பே சிவமாவது ஆரும் அறிகிலார்

அன்பே சிவமாவ தாரும் அறிந்தபின்

அன்பே சிவமாய் அமர்ந்திருந் தாரே”

அன்பும் சிவமும் வெவ்வேறானவை என்று அறிவில்லாதவர்களே கூறுவர். அன்பே சிவம் என்பதை யாரும் அறியவில்லை. அன்பும் சிவமும் ஒன்று என்பதை  உணர்ந்த ஞானிகள் அன்பே வடிவமாகி, சிவகதியில் மூழ்கியிருப்பர் என்று திருமூலர் கூறுகின்றார். அன்புடையவர் தம் பொருளை மட்டுமின்றி  இயன்றால் தம் உடலையும் உயிரையும் கூட பிறருக்காக கொடுத்துவிடுவர் என்று திருவள்ளுவரும் கூறுகின்றார்.

                  “யாவர்க்குமாம் இறைவற்கு ஒரு பச்சிலை

யாவர்க்குமாம் பசுவுக்கு ஒரு வாயுறை

யாவர்க்குமாம் உண்ணும் போது ஒரு கைப்பிடி

யாவர்க்குமாம் பிறர்க்கு இன்உரை தானே”

எல்லா உயிர்களையும் நேசிக்க வேண்டும் என்றும் பசுவுக்குப் புல் தருவது, ஏழைக்கு ஒரு கவளம் உணவு தருவது, துன்பத்தில் உள்ளவருக்கு ஆறுதல் கூறுவது, பெற்றோரைக் காப்பது, மற்றவருக்கு உதவுவது ஆகியன தர்மங்கள் என்று திரூமூலர் கூறுகின்றார்.

             கடவுளின் பெயரால் ஏமாற்றி பிழைக்கும் கூட்டத்தின் முகத்திரையைக் கிழிக்க சிவவாக்கியார் கீழ்வருமாறு கூறுகின்றார்.

“நட்ட கல்லைத் தெய்வமென்று நாலு புட்பம் சாத்தியே

சுற்றி வந்து முணுமுணென்று சொல்லு மந்திரம் ஏதடா

நட்ட கல்லும் பேசுமோ நாதனுள்ளிருக்கையில்

சுட்ட சட்டி சட்டுவம் கறிச்சுவை அறியுமோ”

சமூக அமைதிக்கும், சமத்துவத்திற்கும், மறுமலர்ச்சிக்கும் தடையாக இருப்பவை சாதி மத பேதங்களே. சாதீயச் சிந்தனைகள் அகற்றப்பட்டால்தான் சமூகம் முன்னேற இயலும் என்பதை உணர்ந்த சித்தர்கள் சாதியால், மதத்தால் மனித இனம் பிரிக்கப்படுவதை வெறுத்தனர். பார்த்தால் பாவம், பட்டால் தீட்டு என்கிற அவல நிலைகண்டு உள்ளம் கொதித்தனர். மனிதனை அடிமைப்படுத்தும் சாத்திரச் சடங்குகள் யாவும் மனித உரிமையைப் பறிக்கும் உத்தியே தவிர வேறில்லை என்பதை,

“சாத்திரங்கள் ஓதுகின்ற சட்டநாத பட்டரே

வேர்த்திரைப்பு வந்தபோது வேதம் வந்து தவுமோ?

மாத்திரைப்போ தும்முளே மறிந்து தொக்க வல்லிரேல்

சாத்திரப்பை நோய்களேது? சத்தி முத்தி சித்தியே”

சித்தர்கள் மாறுபட்ட சிந்தனைகளை உடையவர்கள். பக்தி, மாயம், மந்திரம் என்கிற பெயரில் அவர்களை ஏமாற்றமுடியாது. திருமூலர்,

“பார்ப்பான் அகத்திலே பாற்பசு ஐந்துண்டு

 மேய்ப்பாரும் இன்றி வெறித்துத் திரிவன

 மேய்ப்பாரும் உண்டாய் வெறியும் அடங்கினால

 பார்ப்பான் பசுஐந்தும் பாலாய்ச் சொரியுமே”

மேற்குறித்த பாடலில் பசு என்பது உயிரையும், மேய்ப்பார் என்பது மனதையும் ஐந்து என்பது ஐம்புலன்களையும் சுட்டுகின்றன. ஐம்புலன்களை மனதால் அடக்கி வாழத்தெரிந்தவனே இறைவன் அருளை இன்னதென்று உணர முடியும் என திருமூலர் கூறுகின்றார்.

“ஊரெல்லாம் கூடி ஒலிக்க அழுதிட்டுச்

 சூரையங் காட்டிடைக் கொண்டுபோய்ச் சுட்டிட்டு

 நீரினில் மூழ்கி நினைப்பொழிந் தார்களே”

ஒருவன் இறந்தப்பின் ஊரிலுள்ளவர்களெல்லாம் ஒன்று சேர்ந்து அழுது அவனுடைய பழைய பெயரை நீக்கிவிட்டு பிணம் என்னும் புதிய பெயரிட்டு, சுடுகாட்டில் கொண்டு எரித்து/புதைத்து குளத்திலே நீராடியப்பின் இறந்தவரை மறந்து வாழ்கின்றனர் என்னும் நிலையாமை செய்தியை திருமூலர் கூறுகின்றார்.

              மதவாதிகளும், ஆத்திகர்களும் அவனின்றி ஓரணுவும் அசையாது என்ற நம்பிக்கை உள்ள மக்கள் நூறாண்டுகள் உயிர் வாழமுடியும் என்று நம்புகின்றனர். ஆனால், நூற்றுக்கணக்கான, ஆயிரக்கணக்கான ஆண்டுகள் உயிர்வாழமுடியும் என்பது சித்தர்களின் நம்பிக்கை. கற்பக மூலிகைகளை முறையாக உட்கொள்ளுபவர் நோயின்றி ஆயிரக்கணக்கான ஆண்டுகள் உயிர் வாழமுடியும் என்பது சித்தர்களின் கூற்றாகும்.

வீடுபேறு அடைதல் பற்றிய கருத்துகள்

            வீடுபேறு அல்லது மோட்சம் என்பது மனிதர் வாழ்வில் அடைய வேண்டிய இலக்குகள் நான்கில் இறுதியானது என இந்து சமயம் கூறுகிறது. அவையாதெனில், தர்மம் அல்லது அறம், அர்த்தம் அல்லது செல்வம், காமம் அல்லது இன்பம், மற்றும் இறுதியாக வீடுபேறு என்னும் மோட்சம். இதில் இறுதியாக கூறப்பட்ட மோட்சமடைதலை விதேக முக்தி என்றும் அழைப்பர். இந்த இறுதி இலக்கான வீடுபேற்றுக்குத் துறவு வழியில் நடந்திட அதற்கு முந்தைய பாதையான இல்லறம் அவசியமானது. ஏனெனில் இல்லறத்தில் கர்ம யோக வாழ்க்கையில் ஒருவர் பக்குவப்பட்ட பின்னரே அவர் துறவு வாழ்க்கைக்குத் தயாராகிறார். துறவு வாழ்க்கையில் பக்குவப்பட்டு இறுதி இலக்கான வீடுபேறு என்னும் மறுபிறவி இல்லாத நிலையான விதேக முக்தியை அடைகிறார். இதுவே இந்து மறைகளில் பொதுவாக உரைக்கப்பட்ட பாதை. ஆயினும் இல்லற வாழ்க்கையில் இருந்து கொண்டே, விடுப்பட்ட நிலையினை அடைய இயலுமென்பதும் நம்பிக்கை.

             வீடு அல்லது வீடுபேறு என்பது இந்துக் கருத்துருவில் சொர்கம் புகுதல் என்று கூறுவர். பொதுப்பயன்பாட்டில் வீடுதல் என்பது மரணித்தல் அல்லது அழித்தல் எனப்பொருள்படும். சான்றாக, “கம்பராமாயணத்தில் சீதையைத் தேடி இலங்காபுரி வந்த அனுமன் தேடி இவ்வழி கண்பனேன் தீருமென் சிறுமை மற்றிவ் வீடுவேன் இவ்விலங்கண் மேல் இலங்கையை வீட்டு என்கிறான்.”

             வள்ளுவர் அறத்துப்பாலில் இல்லறம் பற்றிய செய்திகளை அளித்திருப்பதன் மூலம் இல்லறம் மேற்கொள்பவர் துறவறம் பூண்டு வீடுபேறு அடையலாம் என்ற கருத்து தெரியவருகின்றது. தமிழ் இலக்கியத்தில் பிரம்மச்சரியம் முதலாக சந்நியாசம் வரை நான்கு நிலையைப் பகுத்துள்ளனர். அந்நிலையிலும் இல்லறம் வீடுபேறு அடைவதற்கான வழிமுறையைக் காட்டுகின்றது என்ற கருத்தை அறியமுடிகின்றது.

             வீடுபேறு அடைவதற்கான வழிமுறைகளை நீதிநூல்கள் நமக்கு தெரியப்படுத்துகின்றன. இம்மையில் செய்த செயல்கள் அனைத்தும் மறுமையில் தொடரும் என்ற வினைக்கோட்பாட்டை அறியாதோர் இலர். எனினும், அறச்செயல்களை அதிகம் மேற்கொள்ள வேண்டும் என்பதற்காகவே நீதிநூல்கள் எழுதப்பட்டன. ‘கடமையைச் செய் பலனை எதிர்பாரதே’ எனக்கூறும் பகவத்கீதை கடமையை அறச்செயல் என உணர்த்துகிறது.

             இயற்கையோடு இணைந்த தமிழரது வாழ்வுமுறை பழி, பாவம், பகை, அச்சம் ஆகியவற்றிற்கு அஞ்சியும் பக்தி இலக்கியம் வாயிலாக இறை தத்துவங்களை உணர்ந்தும் செயல்பட வேண்டியது அவசியம்.

முடிவுரை

             ஆன்மா அனுபவிக்கும் அவத்தைகளையும் அவத்தைகள் நேர்வதற்கான வினைக்கோட்பாடு பற்றியும் பல்வேறு நூல்கள் செய்திகளைப் பகர்கின்றன. ஒருவருக்கு தெய்வீக அனுகூலம் இருப்பினும் அவர் செய்த வினையே பின்தொடரும் என்ற உண்மையை அறியமுடிகின்றது. ஏனெனில் விருப்பு வெறுப்பு அற்றவனாக இறைவன் இருப்பதால் ஒருவருக்கு நன்மையும், மற்றவருக்கு தீமையும் இறைவன் அளிப்பதில்லை. ‘தீதும் நன்றும் பிறர்தர வாரா’ என்னும் வரியை உணர்ந்தால் மேற்குறித்த உண்மை நமக்கு புலப்படும். அதே சமயம் நற்செயல்களும், தீயசெயல்களும் உலகில் இரண்டறக் கலந்திருப்பதால் இறைவனை பண்பில்லாதவன் என புறநானூறு விளக்குகின்றது. ஆனால், நற்செயலையும், தீயசெயலையும் ஒருவன் தன் வினையால் அனுபவிக்கின்றான் என்பது உண்மை. இதனை, “தன் வினைத் தன்னைச் சுடும்”என்னும் தொடர் வழி அறியலாம். எனவே, இறைவனை அடைய பக்தி என்னும் நெறியில் செல்வதற்கு தத்துவங்கள் உணர்த்தும் அறக்கோட்பாட்டு வழியே சென்றால் இறைவனை அடையலாம். பக்தி நெறியில் இறைவனை அடைதல் என்பது “மரம் விட்டு மரம் தாவும் தாய்க் குரங்கை அதன் குட்டி வயிற்றைப் பிடித்துக் கொண்டு தாவுதல் போன்றது” என்றும், தத்துவ நெறியில் இறைவனை அடைதல் என்பது “பூனைக் குட்டியைத் தாய்பூனை கவ்விக் கொண்டு செல்லுதல் போன்றது” என்றும் உவமைக் கூறுவர் தமிழரிஞர்கள். விரிவாகக் கூறின், தத்துவ நெறியைப் பின்பற்றும் மாந்தரை இறைவனே தன்பால் ஈர்த்துக் கொள்வான் என்பது உண்மை. இத்தகைய மாந்தரின் இறப்பைச் சமாதி அடைதல் என்னும் பொருளில் சுட்டலாம். மேற்குறித்த தத்துவங்கள் தொண்ணூற்றாரும் இறைவனை விடுத்து ஆனைத்து உயிர்களுக்கும் பொருந்தும். மேலும், ஆன்மாவின் அவத்தைகள் யாவும் சுத்த நிலையை அடைய தத்துவம் என்னும் ஒருவழி பாதையைத் தேர்ந்தெடுத்து செல்வது சாலச்சிறந்தது. சிற்பத்தை செதுக்கும் உளி போல தத்துவங்களை  பயன்படுத்தினால் ஆன்மா சுத்தநிலையை அடையும் என்பதில் எள்ளளவும் ஐயமில்லை.

            ஆன்மா துன்பங்களை அனுபவிக்கிறது என்றெண்ணி தன்னுயிரைத் தானே மாய்த்துக்கொள்ள மனிதர்கள் எண்ணினாலும் உடலைவிட்டுப் பிரியும் உயிர் தனக்குரியத் துன்பங்களை அனுபவிக்க வேறு உடலைத் தேடிக்கொள்ளுமேத் தவிர இறைவனடி சேராது என்றக் கருத்தும் உண்டு. சான்றாக,

“பிறவிப் பெருங்கடல் நீந்துவார் நீந்தாதார்

இறைவனடிச் சேரா தார்”

என்றக் குறளைக் காட்டலாம். எனவே எடுத்தப் பிறவியில் நல்வினைகளைப் புரிந்து அடுத்தப் பிறவிக்குரிய பலனை அடைய தத்துவங்கள் கூறும் வழியில் வாழ முயல்வோமாக.